Pij kozie mleko!!!!

Przyzwyczailiśmy się do mleka krowiego. Tymczasem dla wielu dzieci jego picie jest pułapką, która kończy się silnym uczuleniem. Dużo zdrowsze dla maluchów jest mleko kozie.

Dlaczego warto zrezygnować z mleka krowiego na rzecz jego koziego odpowiednika? Odpowiedź jest prosta - dla zdrowia.

Do smaku mleka koziego trzeba się przyzwyczaić, ale później nie będziesz chciała zamienić go na żadne inne. To dobrze, bowiem bardzo korzystnie wpływa ono na nasze zdrowie.

A to dlatego, że przypomina nieco mleko ludzkie.

Smak koziego mleka jest kwestią dyskusyjną. Jedni go lubią, inni nie. Ale warto zwalczyć niechęć, bowiem mleko kozie jest łatwiej przyswajalne niż jego krowi odpowiednik. Dzieje się tak, bowiem drobinki tłuszczu, które zawiera kozi produkt tworzą emulsję, co przyspiesza trawienie. Jednak największą zaletą tego mleka jest mniejsze ryzyko uczulenia dziecka. Dlatego jest wskazane dla maluchów, których rodzice są alergikami.

 Warto pamiętać, że mleko jest bardzo wartościowym składnikiem dziecięcych posiłków. Głównie ze względu na wapń. Ten pierwiastek chroni przed krzywicą i jest konieczny by kości były wytrzymałe.

 Co ważne, kozie mleko pomaga w przyswajaniu żelaza z pożywienia. Ten pierwiastek z kolei jest niezbędny o tworzenia czerwonych krwinek. Dlatego codzienne picie koziego mleka zapobiega anemii u dzieci. Ale również osoby dorosłe skorzystają na wprowadzeniu go do jadłospisu. Regularne spożywanie koziego nabiału reguluje poziom cholesterolu we krwi.  To nie koniec jego plusów - przyspiesza też rekonwalescencję osób po ciężkich schorzeniach.

Mleko kozie jest również kopalnią witamin: D3 (bardzo dobrze przyswajalnej), niacyny i biotyny. Co ciekawe, w mleku kozim znajdziemy pięć razy więcej witaminy B13 niż w mleku krowim. Witamina ta spełnia ważną rolę w budowie i regeneracji komórek. Dzięki niej możemy spowolnić proces starzenia. 

Trzeba tutaj również podkreślić fakt, że mleko kozie zawiera prawie dwa razy więcej kwasów tłuszczowych z grupy kwasów omega-6 (kwas linolowy i arachidonowy) niż mleko krowie, potrzebnych między innymi do prawidłowej pracy układu nerwowego.
Kozie mleko różni się od krowiego, zarówno składem chemicznym jak i walorami smakowymi. Jest bardzo słodkie, ma barwę lekko kremową i według badań zawiera więcej tłuszczu oraz w większym stopniustymuluje powstawanie w naszym układzie pokarmowym bakterii chroniących przed zatruciami lub chorobami.

Uwaga!– organizm człowieka w sposób naturalny homogenizuje kozie mleko, a co za tym idzie obniża się poziom złego cholesterolu we    krwi.  Spożywanie mleka to profilaktyka przeciw zawałom i chorobom układu krążenia.

Dieta zawierająca mleko od kóz może być wprowadzona już u bobasów rozpoczynających piąty miesiąc życia.

Szczególnie dzieci pijące kozie mleko rzadziej chorują, ich układ kostno-stawowy rozwija się o wiele lepiej, gdyż dostarczany mu jest, tak bardzo potrzebny podczas rozwoju – wapń.

Najlepiej pić mleko pochodzące prosto od kozy (można je już kupić w wielu miejscach) a nie sklepowe podróbki namaszczone chemią. Tylko natura wie co najlepsze, zaś konserwanty oraz inne substancje dodatkowe dodawane do spożywczych produktów mlecznych nie są zdrowe.

Obserwacje i badania naukowe potwierdzają pozytywne działanie mleka koziego przy takich chorobach, jak: anemia, egzema, ostry katar żołądka i jelit, schorzenia wątroby, oskrzeli i płuc oraz astma.
Najważniejszą cechą koziego mleka jest brak w nim pewnej frakcji kazeiny, która jest głównym składnikiem białka mleka krowiego. Gdyby nie mleko kozie, dzieci i dorośli cierpiący na tzw. skazę białkową byliby całkowicie pozbawieni mleka.
Mleko kozie, w przeciwieństwie do krowiego, zawiera gotową już witaminę A, a nie karoten, czyli prowitaminę. Znajduje się w nim również pięciokrotnie więcej niż w mleku krowim, kwasu orotowego, czyli tzw. witaminy B13, która w młodych organizmach służy do budowy komórek, natomiast u ludzi starszych przyczynia się do regeneracji tkanek.
Prof. Wagner z Uniwersytetu w Gissen prowadził badania mleka koziego pod kątem wykorzystywania go jako środka przeciwdziałajacego rozwojowi raka. Dowiódł, że tam, gdzie hodują kozy, występuje mniejsza liczba zachorowań na raka. Mleko kozie służy też długowieczności, za czym przemawia długi wiek życia obywateli narodów kaukaskich i bałkańskich. Tam spożycie mleka koziego jest bardzo duże.

Czym się wyróżnia kozie mleko i kto powinien je pić?

Kozie mleko ma niewielką zawartość laktozy – mniejszą niż mleko krowie, więc osoby, które mają nietolerancję tego składnika mogą sięgać właśnie po kozie mleko.

Duża zawartość oligosacharydów – czyli prebiotyków. Substancje te docierają do jelita grubego, a tam stają się pożywką dla naturalnej flory bakteryjnej.

Mleko hipoalergiczne - kozie mleka zawiera znacznie mniej kazeiny niż mleko krowie, a właśnie ten składnik jest główną przyczyną alergii na białka mleka krowiego. Z tego też powodu nie powoduje alergicznych objawów.

Korzystnie wpływa na hemoglobinę – zaobserwowano, że u osób cierpiących na anemię z niedoboru żelaza, które regularnie spożywają kozie mleko znacznie poprawiła się gospodarka żelazem. Jest ono lepiej przyswajane i wykorzystywane, ponieważ zmniejszają się interakcje pomiędzy żelazem i wapniem. Dodatkowo picie mleka koziego wspomaga farmakologiczne leczenie tej choroby.

Zawiera kwasy tłuszczowe omega-6 - przede wszystkim kwas linolowy i arachidonowy.

Regularne picie koziego mleka korzystnie wpływa na poziom cholesterolu we krwi oraz trój glicerydów, więc osoby, które mają z tym problem powinny częściej sięgać właśnie po mleko kozie.

Wniosek - warto się przekonać do zmiany przyzwyczajeń żywieniowych. Postarajmy się polubić kozie mleko.

Godne polecenia są też produkowane z niego sery.

 Nasz organizm będzie nam wdzięczny.

Dla zainteresowanych - POLECAM !!!

Różnice i podobieństwa - mężczyzna, pies i kobieta.

Mężczyzna i pies - cechy wspólne
 

1. I jednemu i drugiemu zawsze za mało miejsca w łóżku.
2. I jeden i drugi skoczyłby w ogień za przyjacielem, ale nie pożyczy mu pieniędzy.
3. I jeden i drugi chętnie żuje patyczki.
4. I jeden i drugi zaznacza swój rewir.
5. Ani jeden, ani drugi nie umie wyjaśnić, o co mu naprawdę chodzi.
6. I jeden i drugi są mniej podatni na nerwice, jeśli mogą wyjść z domu
7. I jednego, i drugiego fascynuje zapach kobiety.
8. Ani jeden, ani drugi nie umie dobrze pozmywać ani pozamiatać.
9 Obydwaj nie wstydzą się, gdy puszczą bąka.
10. I jeden i drugi nie zauważa, ze właśnie byłaś u fryzjera.
11. Obydwaj uwielbiają wszelkie gry.
12. Obydwaj nie lubią listonosza ani twojej mamy.
13. Obydwaj nie mają za gros zrozumienia dla rozmów telefonicznych.
14. Obydwaj nie rozumieją, co ty takiego widzisz w tych kotach.
  

Różnice pomiędzy psem a kobietą

1. Psy nie płaczą.
2. Psy się cieszą, gdy odwiedza Cię stado kumpli.
3. Pies się nie wkurza, gdy przypadkiem użyjesz jego szamponu.
4. Pies myśli, ze ładnie śpiewasz.
5. Jeśli pies idzie do łazienki, to spędza tam 5 minut i możesz tam wejść.
6. Pies nie czyni Ci wyrzutów, gdy późno wracasz - przeciwnie, tym bardziej się cieszy, że jesteś.
7. Pies Ci wybaczy gdy pogłaszczesz innego psa.
8. Pies się nie obrazi, jeśli przypadkowo powiesz mu: Burek [a on jest Azor!]
9. Pies lubi jak traktuje się go szorstko podczas zabawy.
10. Pies się nie obrazi, jak go klepniesz albo potarmosisz w obecności innych ludzi.
11. Pies nie robi afery, gdy oddasz znajomemu jego szczeniaka.
12. Pies rozumie, ze pierdniecie może być zabawne.
13. Pies doceni, ze jesteś owłosiony.
14. Jeśli pies jest piękny, inne psy go za to nie nienawidzą.
15. Pies nie lubi chodzić na zakupy.
16. Pies lubi, gdy rozrzucasz swe rzeczy na podłodze.
17. Pies zachowuje się tak samo przez cały miesiąc.
18. Pies nie analizuje łączących Was uczuć.
19. Rodzice psa odwiedzają Cię naprawdę rzadko.
20. Psy kochają długie podróże samochodem.
21. Pies rozumie, że lepiej działać instynktownie, niż pytać się każdego o zdanie [po czym i tak zrobić co się chce].
22. Pies rozumie, że każde mniejsze od niego stworzenie, to potencjalna ofiara.
23. Psy nie odchudzają się na śmierć i nie płaczą, że mają za tłuste łapy albo za puszysty ogon.
24. Żaden pies nie kupił płyty Enrique Iglesiasa.
25. Pies Cię nie skrytykuje.
26. Możesz mieć w domu cale stado psów.
27. Pies rozumie, że jak na niego wrzaśniesz, to ma być cicho.
28. Pies nie oczekuje prezentów.
29. Psa możesz uwiązać na łańcuchu przed domem.
30. Psa nie interesują psy, które miałeś przed nim.
31. Pies nie pozwala, by redaktorka pisma dla psów kierowała jego życiem.
32. Pies woli kawał wołowiny od homara.
33. Nie musisz nigdy namawiać psa, by z Tobą wyszedł.
34. Pies nie lubi kwiatów, biżuterii, kosmetyków.
35. Pies nie chce pożyczać Twoich ciuchów.
36. Pies nie chce byś ciągle trzymał go za łapę i patrzył mu w ślepia.
37. Pies lubi się z Tobą bawić, gdy wrócisz "podcięty".
38. Psu śmierdzi z pyska bardziej niż Tobie.
39. Pies nie może mówić.
40. Raczej nie ma szansy by Twój pies Cię przeżył i odziedziczył Twoje pieniądze.
41. Pies nie zje czterech tabliczek czekolady pod rząd, "bo jest w depresji".

Podobieństwa pomiędzy psem a kobietą

1. Pies i kobieta wyglądają jednakowo głupio w kapeluszach.
2. Ale oboje wyglądają nieźle w futrach.
3. I on i ona nie znają się na piłce nożnej.
4. Oboje jednakowo dobrze udają, że nas słuchają.
5. Oboje słyszą tylko to co im pasuje.
6. Oboje nie wierzą, że milczenie jest złotem.
7. Oboje stale domagają się naszej uwagi.
8. Żadne z nich tak naprawdę nie rozumie, co do nich mówisz.
9. Jak masz jedno albo drugie w domu, to na pewno nie będziesz spał sam.
 

Dlaczego pies jest lepszy od faceta

Dlaczego pies jest lepszy od faceta

Zawsze i bezwarunkowo cię kocha!

Zmusza cię do aktywności fizycznej !

Nie zabiera kołdry w nocy!

Wszystko co ugotujesz mu smakuje!

Zawsze jest przy tobie, gdy potrzebujesz pocieszenia!

Różnice

I psy i faceci zabierają za dużo miejsca na łóżku.
I psy i faceci mają nieuzasadnione obawy przed odkurzaniem.
I psy i faceci znaczą swoje terytorium.
I psy i faceci są kiepscy w zadawaniu pytań.
I psy i faceci nie mówią ci co ich trapi.
I psy i faceci mają tendencję do coraz gorszego wieku z upływem lat.
I psy i faceci są dziwnie zafascynowani kobiecym kroczem.
I psy i faceci nie zmywają naczyń.
I psy i faceci pierdzą bezwstydnie.
I psy i faceci nic nie zauważają kiedy wracasz od fryzjera.
I psy i faceci lubią dominować.
I psy i faceci nie ufają listonoszowi.
I psy i faceci nie umieją rozmawiać przez telefon.
I psy i faceci nie rozumieją co widzisz w kotach. 

Ale za to :
Psy nie mają problemu z okazywaniem sympatii publicznie.
Psy tęsknią jak cię nie ma.
Psy czują się winne jak zrobią coś złego.
Psy nie krytykują twoich znajomych.
Psy okazują swoją zazdrość.
Psy nie boją się twojej inteligencji.
Psy można wytrenować.
Najgorsze co możesz złapać od psa to pchły.
Psy rozumieją co znaczy 'nie'.
Psy w średnim wieku nie porzucą cię dla młodszej właścicielki.
Psy nie wściekają się kiedy zarabiasz więcej niż one.

Kobieta powinna traktować męża jak psa - nie drażnić, dobrze karmić i czasem wypuszczać na noc.

GLOBALNE OCIEPLENIE !!!!!!!!

Już niedługo jak zapomnisz !!!!!

Demotywujące !!!!!

Ciekawe Kawały

1. Blondynka poznała na czacie takiego fajnego gostka. Rozmawiali ze sobą często i w końcu on się jej pyta: - Spotkamy się w realu? Ona zaś odpowiada: - Ale u nas nie ma Reala jest tylko Biedronka...

2. Do biura FBI dzwoni facet: -Mój sąsiad, John Smith trzyma w szopie na drewno narkotyki! Wieczorem ten sam facet dzwoni do Smitha. -Było u ciebie FBI? -Było. -Porąbali Ci drzewo? -Tak. -Dobra, jutro ty na mnie doniesiesz. Ktoś mi musi przekopać ogródek.

3. Dwóch pacjentów z zakładu psychiatrycznego szykuje się do ucieczki. Jeden mówi: -Postawimy przy bramie drabinę i uciekniemy. Sprawdź jak wygląda sytuacja. Po chwili drugi wraca. -Z ucieczki nici. -Dlaczego? -Bo brama jest otwarta !!!

4. Pogrzeb - wdowa chowa swego męża. Grabarz pyta: - Ile lat miał mąż? - 98. - A pani ile ma? - 97. - To opłaca się pani wracać do domu?

5. Jadą se 3 zakonnice pociągiem. Kupiły se buteleczkę i zamknęły się w przedziale z zamiarem obalenia flaszki. Nagle do przedziału wbija ksiądz... Zakonnica nie bardzo wiedząc jak tu opróżnić buteleczkę gdy jedna nagle składa ręce i zaczyna się modlić : - My jesteśmy boże krówki wypijemy łyczek wódki. Na to druga... - My jesteśmy boże sługi wypijemy po raz drugi... - i ciach podzielone. Ksiądz rośnie w złość ale nic nie mówi Na to trzecia... -My jesteśmy boże dzieci wypijemy po raz trzeci ... - i gul gul, łyk - Tego księżulo nie wytrzymał. Widząc że flaczka się już kończy więc zaczął... - A ja jestem boży byk dajcie k.urwy chociaż łyk !

Koza na Baranie.

STASZEK ZWOLNIJ !!!!

A RAZ KOZIE ŚMIERĆ !!!!

Jak gruszki na wierzbie !!!!!!!!!!

A tu Lord Vader straszy kozy !!!!!! - ( TO NIE JA )

DOWCIPY O KOZACH

Policjant i koza

Facet widzi policjanta prowadzącego na sznurku kozę.

- Dokąd prowadzisz tego barana?

- To nie baran, to koza!

- Nie do Ciebie mówiłem!

Jasio i koza

Pani zadaje klasie takie zadanie:

- Dzieci, w domu narysujcie jakiś ładny rysunek.

Następnego dnia sprawdza pracę domową, więc prosi do siebie 3 osoby żeby wystawić im ocenę:

- Poproszę do siebie Małgosię, Pawełka i Jasia.

Dzieci ustawiają się w małą kolejkę do pani.

- Małgosiu dostajesz 5.

- Pawełku dostajesz 4.

- Jasiu dlaczego nic nie narysowałeś?

- Ależ narysowałem proszę Pani.

- To dlaczego kartka jest pusta?

- Bo koza zjadła całą trawę i poszła dalej.

- A to ciekawe, ale powinno chociaż zostać piękne błękitne niebo.

- To też zjadła wie pani jakie są kozy.

- No dobrze 3 Jasiu.

Koza, turyści i szyna

Jedzie sobie facet drogą, patrzy a na łące taka ogromna dziura!

Wysiadł z samochodu, podszedł popatrzył z bliska - ale wielka!

Znalazł jakiegoś kamienia i wrzucił do środka żeby sprawdzić czy głęboko. cisza.

Poszukał, znalazł większy głaz. Wrzucił. Cisza.

Zatrzymał jakiegoś kolesia na drodze, poszukali, znaleźli duży głaz. Wrzucili i znowu cisza.

Poszukali dalej, znaleźli jakąś szynę, wrzucili. Cisza.

Przysiedli obok dziury i myślą. Nagle patrzą, biegnie koza i jakoś dziwnie podskakuje i wskakuje do dziury. Nagle przybiega pasterz i mówi do nich:

-Gdzie moja koza!?

-Jaka koza?

-Taka zwykła biegała sobie tutaj! Gdzie ona jest!?

-Wskoczyła do dziury.

-Jak to k***a wskoczyła!?

-No, wzięła i skoczyła.

-Jak ona mogła skoczyć do dziury, skoro była przywiązana do szyny!?

Rabin, Żyd i koza

Przychodzi biedny Żyd do rabina i prosi o radę:

Oj, mądry Rebe, pomóż mi. To moje życie takie ciężkie: mieszkam w niewielkiej chatce z żoną, czwórką dzieci, babcią, dziadkiem i jeszcze teściową. Już się zupełnie nie mieścimy w tej małej izdebce. Oj pomóż, mądry Rebe...

Na to Rabin powiada:

Słyszałem, że masz w obórce kozę?...

- Tak Rebe, mam jedną kozę, co daje mleko, którym karmię dzieci.

- To ją teraz sprowadź do domu - mówi rabin.

Rebe, Rebe, co ty mówisz?... Ja, żona, czwórka dzieci, żona, teściowa i jeszcze koza?... To jak ja teraz będę mieszkał?...

Ale rabin był nieubłagany - musisz wprowadzić sobie kozę do domu!!

Za parę tygodni rabin spotyka tego Żyda i pyta się:

- A co tam Icek u ciebie?

Oj Rebe. Teraz to już zupełnie nie da się żyć w domu. Ja, żona, czwórka dzieci, żona, teściowa, dziadek i jeszcze teraz ta koza. To już nie jest życie.

Na to rabin powiada:

- To zabierz kozę z powrotem do obórki.

Za niedługo rabin jeszcze raz spotyka Żyda i pyta się go:

Jak tam Icek, w twoim domu?...

- Oj, Rebe. Jakiś ty mądry! Jak my teraz mamy w domu dużo miejsca. Świetnie mieścimy się w tej izdebce - ja, żona, czwórka dzieci, żona, teściowa i dziadek. Oj jakiś ty mądry, Rebe...

COŚ NA WESOŁO Z INNEJ BECZKI !!!!!!

Modlitwa Mężczyzny: 


,,BOŻE DROGI 
chodzę codziennie do pracy i wytrzymuję tam 8 godzin, podczas gdy żona 
siedzi sobie w domu. Chcę, żeby wiedziała, co musze znosic, więc proszę Cię, pozwól, by jej ciało stało się moim na jeden dzień. Amen." 

Bóg w swej nieskończonej mądrości spełnił prośbę mężczyzny. 
Następnego ranka mężczyzna obudził się jako kobieta. 

Wstał, szybko przygotował śniadanie dla swej drugiej połówki, 
obudził dzieci, przygotował im ubrania do szkoły, podał im śniadanie, 
zapakował drugie śniadanie dla nich i odwiózł je autem do szkoły. 
Poszedł do domu,zebrał rzeczy do prania i nastawił je,poszedł do 
banku,aby wypłacić pieniądze. Poszedł na bazarek po zakupy, potem wrócił do domu, rozpakował zakupy, zapłacił rachunki i wpisał je do książki rachunkowej. Wyczyścił kuwetę kota i wykąpał psa. 
Była juz 13. więc spieszył się, by pościelić łóżka, powiesić pranie, wytrzeć kurze, zamieść i wytrzeć podłogę w kuchni. Poszedł do szkoły, by odebrać dzieci, a w drodze powrotnej rozmawiał z nimi. Przygotował im mleko i herbatniki, i dopilnował by odrobiły lekcje. Potem wyjął deskę do prasowania i prasując oglądał telewizję. O 16.30 zaczął obierać ziemniaki i warzywa na sałatkę i przygotował kotlety schabowe. Po kolacji posprzątał w kuchni, nastawił zmywarkę, poskładał pranie, wykąpał dzieci i położył je do łóżka. O 21.00 był juz zmęczony, ale jego codzienne obowiazki jeszcze się nie skończyły, gdy poszedł do łóżka, odbył stosunek, zanim zdążył zaprotestować. 

Następnego ranka gdy tylko się obudził.ukląkł koło łóżka i powiedział: 
,,Boże nie wiem, co ja sobie wyobrażałem. Jakże się myliłem zazdroszcząc mojej żonie, że może cały dzień być w domu.Proszę, bardzo Cię proszę,czy mógłbyś to wszystko przywrócić tak jak było?" 

Bóg w swej nieskończonej mądrości odpowiedział: 
,,Mój synu,widzę że czegoś się nauczyłeś i bardzo chętnie bym to wszystko zamienił, tak jak było, ale musisz poczekać dziewięć miesięcy. Wczoraj w nocy zaszedłeś w ciążę"

BEZ OBRAZY!!!!!! - CYTATY

DLACZEGO KOZA JEST LEPSZA OD KOBIETY!

1. KOZA NIE OCZEKUJE IZ ZADZWONISZ, GDY COŚ CI WYPADNIE.
2. KOZA WYBACZY CI JEŚLI POBAWISZ SIĘ Z INNĄ KOZĄ.
3. IM PÓŹNIEJ PRZYJDZIESZ, TYM KOZA SIĘ BARDZIEJ CIESZY.
4. KOZA NIE ZWRÓCI UWAGI, GDY NAZWIESZ JA IMIENIEM INNEJ KOZY.
5. KOZA NIE CHODZI NA ZAKUPY.
6. KOZA LUBI GDY ROZRZUCASZ RZECZY PO PODŁODZE.
7. KOZIE NIE ZMIENIA SIĘ CHARAKTER RAZ NA MIESIĄC.
8. RODZICE KOZY NIGDY NIE WPADAJĄ Z NIEZAPOWIEDZIANĄ WIZYTĄ.
9. KOZA NIE MA KOMPLEKSÓW NA PUNKCIE SWOJEGO CIAŁA.
10. KOZA NIE WYPYTUJE O TWOJE POPRZEDNIE KOZY.
11. KOZA NIE OCZEKUJE PREZENTÓW I NIE POTRZEBUJE POCZTÓWEK ANI BIŻUTERII.
12. KOZA SIĘ ŚWIETNIE BAWI GDY JESTEŚ PIJANY.
13. KOZA NIE MÓWI.

Masło z mleka koziego

Masło kozie

I Technologia produkcji :

1.  Mleko po udoju, odcedzeniu(przelewamy mleko przez pieluchę tetrową zwiniętą na pół), wsadzamy do lodówki na kilkanaście godz.
2. Gdy wytworzy się na wierzchu śmietana, wtedy ją zbieramy i wlewamy w słoik. Zbieramy tak śmietanę przez kilka dni. Po kilku dniach śmietana w słoiku jest gęsta i kwaśna.
3. Wtedy zabieramy się za wytwarzanie masła. Słoikiem można potrząsać aż do uzyskania masła, zlewamy do osobnego naczynia maślankę, optymalna temperatura śmietany na masło to 10-13 stopni. jak jest niższa to bardzo długo to trwa.
4. Wkładamy masło do osobnego naczynia i to na 2 godz do lodówki. Po "ubiciu śmietany" wkładam do lodówki, bo jest takie puszyste, że ciężko wyrobić.
5.  Po tym czasie wyjmujemy "mus maślany" i bierzmy albo zwykłą metalową łyżkę, albo drewnianą, nacieramy solą, żeby masło nie kleiło się do niej.
6. Po tym zabiegu rozgarniam masło z jednej części miseczki na drugą, za każdym razem odlewam do kubeczka powstałą maślankę.
7. Jeśli chce się mieć pewność, czy masełko jest już gotowe wystarczy je spróbować, jeśli jest kwaśne, to znaczy, że jeszcze jest dużo maślanki, więc trzeba dalej "pobawić się" z łyżką.
Jest puszyste i delikatne.
8. Co najważniejsze po wyciągnięciu z lodówki po pół godz. jest już miękkie, a nie tak jak krowie, że trzeba czekać pół dnia aż masło będzie nadawało się do smarowania.
 9. Jest pyszne takie masełko.
 10. Jedyna wada, że nie ma go za dużo.

 II Technologia produkcji : 

 - mleko dajemy do lodówki na noc, - rano zebrana śmietana która zgromadziła się przez noc na wierzchu mleka,
 - śmietanka wzięta z lodówki zimna (miałem ok 0,5 litra śmietanki, ja miałem z dwóch dni zbieraną z mleka) i wlana do słoika litrowego,
 - poprzez potrząsanie słoikiem za jakieś niecałe 10 min najpierw zrobiła się bita śmietana :-) a za chwile potem wytrącił się tłuszcz i maślanka,
 - maślanka zostaje odlana a na jej miejsce do słoika wlewamy taką samą ilość przegotowanej i wystudzonej do ok 4 stopni C wody. Chwilę potrząsamy co by się nam masełko wypłukało.
- wyjmujemy masełko ze słoika i kładziemy na talerzyk bądź do pojemnika i wkładamy do lodówki żeby nam nabrało twardszej konsystencji
- można tez w razie potrzeby po schłodzeniu, na talerzyku łyżką wygnieść nadmiar maślanki która została w środku masła
 - smarujemy kromkę chleba przez siebie upieczonego , bierzemy pierwszy kęs i zachwycamy się jak to nam wszystko ładnie wychodzi :-)

 Smacznego !!!!!!!!

KARNAWAŁ W PEŁNI !!!!!!

UPADAJĄCE KOZY

Rasy kóz

Jarosław Kaba, Emilia Bagnicka

Zróżnicowane warunki naturalne, w których utrzymywano kozy oraz wiele możliwości użytkowania tych zwierząt doprowadziły do powstania dużej liczby ras. Ocenia się, że obecnie liczba ta może nawet przekraczać 570. Początki planowej hodowli kóz w Europie sięgają końca XIX wieku. Szwajcarscy hodowcy byli jednymi z pierwszych, którzy rozpoczęli prowadzenie systematycznej selekcji zwierząt. Ich celem było uzyskanie ujednoliconego typu kóz charakteryzujących się znacznie zwiększoną mlecznością. Górzyste ukształtowanie Szwajcarii stanowiło naturalną barierę powodującą izolacje lokalnych społeczności co zadecydowało o powstaniu wielu różnych ras. Z czasem rozwój komunikacji ułatwił kontakty i przemieszczanie zwierząt. Doprowadziło to do rozpowszechnienia niektórych ras kóz przy równoczesnym zaniku wielu innych ras lokalnych. Wyróżnikiem rasy są jej cechy fenologiczne i fenotypowe. Rasa kóz to dostatecznie duża populacja zwierząt, jednolita pod względem cech dziedziczonych z pokolenia na pokolenie (typu budowy, masy ciała, konstytucji, wielkości tułowia, kształtu czaszki, długości uszu i charakteru okrywy włosowej). Kozy są zwierzętami, które mogą być użytkowane w wielu kierunkach. Najczęściej jest to użytkowanie jednostronne (mleczne lub mięsne), ale występują także rasy o użytkowości wełnistej, puchowej oraz wszechstronnej (zwykle dwustronnej mleczno-mięsnej).

1 Użytkowanie mleczne

Rasy kóz o użytkowości mlecznej są najbardziej popularne w krajach o wysokiej kulturze rolnej, w których występują bogate zasoby paszowe. Szczególne znaczenie w wytworzeniu ras mlecznych przypisuje się Szwajcarii. Stąd pochodzą kozy saaneńskie i toggenburskie, a więc dwie najbardziej rozpowszechnione na świecie rasy mleczne. Kozy pochodzące ze Szwajcarii miały również wpływ na powstanie bardzo popularnej na świecie rasy alpejskiej francuskiej. Zwierzęta o użytkowości mlecznej osiągają znaczną masę ciała, przy dużej wysokości w kłębie. Charakteryzują się bardzo dobrą budową wymienia i wysoką wydajnością mleczną.

Rasa saaneńska

 

Rasa saaneńska (Saaneziege) pochodzi ze Szwajcarii. Jej nazwa wywodzi się od nazwy jednej z największych rzek przepływających przez Szwajcarię (w języku niemieckim – Saane, w języku francuskim – Sarine). Kozy saaneńskie, lub z udziałem genów tej rasy, można obecnie spotkać na całym świecie. Wywarły one bardzo duży wpływ na wiele lokalnych ras kóz, przede wszystkim o białym umaszczeniu. We Francji rasa saaneńska jest jedną z najczęściej spotykanych. Również w Polsce kozy tej rasy miały duży wpływ na ukształtowaniu rasy kóz polskich białych uszlachetnionych. W naszym kraju utrzymywane są również czyste rasowo kozy saaneńskie, importowane głównie z Francji, ale również z Holandii i Belgii.

Kozy rasy saaneńskiej są zwykle średnie lub duże. Samice osiągają wysokość w kłębie 75-85 cm i masę 50-90 kg, a kozły odpowiednio 90-100 cm i 80-120 kg. Zwykle są bezrogie. Mają białe lub jasnokremowe umaszczenie. Włosy są krótkie, a małżowiny uszne stojące, skierowane ku przodowi. Zarówno dorosłe kozły jak i kozy mają brody. Utrzymywane w Polsce kozy tej rasy osiągają wydajność mleczną przekraczającą 1400 kg (średnio około 620-760 kg). W naszym kraju płodność wynosi 73-88%, a plenność 109-149%.

Rasa alpejska francuska

Rasa alpejska francuska (Française alpinie) została wyhodowana w górskich rejonach Francji. W jej powstaniu dużą rolę odegrały kozy pochodzące ze Szwajcarii. Obecnie rasa ta jest drugą co do liczebności rasą kóz, po saaneńskich francuskich, utrzymywanych we Francji. Kozy alpejskie francuskie były sprowadzane do wielu krajów na całym świecie i często wykorzystywano je do uszlachetniania lokalnych ras kóz barwnych. W Polsce są utrzymywane zarówno w czystości rasy, jak też wykorzystuje się je do uszlachetniania rodzimej rasy kóz barwnych.

Kozy alpejskie francuskie mają średnie lub duże rozmiary. Samice osiągają wysokość w kłębie 70-90 cm i masę ciała 50-80 kg, a samce odpowiednio 90-100 cm i 80-100 kg. Zwierzęta te mają stojące uszy, są zarówno rogate jak i bezrogie, z brodą lub bez brody. Mają krótkie włosy, a ich barwa może być bardzo różna. Najczęściej zwierzęta mają umaszczenie brunatne z ciemną pręgą na grzbiecie. Spotyka się również zwierzęta o bardzo jasnym umaszczeniu oraz z plamami (łaciate). W Polsce kozy alpejskie francuskie osiągają wydajność mleczną przekraczającą 1400 kg (średnio około 440-560 kg). Płodność wynosi 86-96 %, a plenność 168-180%.

Rasa toggenburska

Rasa toggenburska (Toggenburger Ziege) jest jedną z najstarszych mlecznych ras kóz. Została wytworzona w Szwajcarii w regionie Toggenburg w Alpach. Kozy tej rasy były eksportowane do wielu krajów na całym świecie. Także w Polsce można niekiedy spotkać zwierzęta o typowym dla tej rasy umaszczeniu.

Kozy toggenburskie charakteryzują się średnią wielkością. Samice osiągają masę ciała około 50-80 kg, a samce 70-110 kg. Mają stojące uszy, są bezrogie. Samce posiadają brodę. Włosy kóz toggenburskich są miękkie, krótkie lub średnio długie. Barwa okrywy włosowej i jej odcienie mogą być bardzo różne. Spotyka się zwierzęta o umaszczeniu od jasno-płowego do ciemno-czekoladowego. Wszystkie zwierzęta mają bardzo charakterystyczne umaszczenie głowy. Symetrycznie po obu stronach twarzy występują białe strzałki, rozpoczynające się nad oczami, a kończące na wargach. Biała barwa występuje także na uszach (z ciemną plamą pośrodku), kończynach przednich (piersiowych) (od stawu nadgarstka do racic) oraz tylnych (miednicznych) (od stawu stępu do racic) i na tylnych partiach ciała zwierząt (w postaci symetrycznych trójkątów rozpoczynających się w okolicy nasady ogona i przedłużających na tylne powierzchnie ud). Kozy toggenburskie osiągają wydajność mleczną 1000-2000 kg. Są dobrze przystosowane do chłodnego klimatu.

Rasa biała szlachetna niemiecka

Rasa kóz białych szlachetnych niemieckich (Weiße Deutsche Edelziege) powstała w Niemczech w wyniku krzyżowania wypierającego lub uszlachetniającego kóz ras lokalnych ze sprowadzonymi ze Szwajcarii kozami saaneńskimi. W końcu lat dwudziestych XX wieku tak wyhodowane zwierzęta uznano jako nową rasę i ustalono dla niej nazwęWeiße Deutsche Edelziege. Kozy białe szlachetne niemieckie utrzymywane są głównie w zachodnich Niemczech (Badenii-Wirtembergii, Dolnej Saksonii, Nadrenii Północnej-Westfalii i Szlezwiku-Holsztynie). Zwierzęta hodowlane tej rasy były sprowadzane do Polski i odegrały znaczną rolę w kształtowaniu rasy polskiej białej uszlachetnionej.

Kozy białe niemieckie szlachetne są średnimi lub dużymi zwierzętami. Samice osiągają w kłębie wysokość 75-80 cm i masę 50-75 kg, a samce odpowiednio 85-90 cm i 55-110 kg. Są biało umaszczone, pokryte krótkimi włosami. Mają stojące uszy. Występują zarówno osobniki rogate, jak i bezrogie. Wydajność kóz białych niemieckich szlachetnych wynosi około 900-1200 kg (zawartość tłuszczu 3,2-3,6 %, zawartość białka 2,69-3,0 %). Plenność wynosi 180-200 %.

Rasa barwna szlachetna niemiecka

W tworzeniu rasy barwnej szlachetnej niemieckiej (Bunte Deutsche Edelziege) uczestniczyło wiele lokalnych kóz o brązowym umaszczeniu z terenu całych Niemiec, bez dolewu krwi ras obcych. Podstawę jednak stanowiły zwierzęta pochodzące z południowych landów (Bawaria i Badenia-Wirtenbergia). Nazwę rasy, podobnie jak w przypadku rasy białej szlachetnej niemieckiej, ustalono pod koniec lat dwudziestych XX wieku.

Kozy rasy barwnej szlachetnej niemieckiej osiągają średnie i duże rozmiary. Samice mierzą w kłębie 70-75 cm i ważą 45-65 kg, a samce odpowiednio 85-90 cm i 80-100 kg. Zwierzęta są pokryte krótkimi włosami. Umaszczenie może mieć odcień od jasnobrązowego do ciemnobrązowego, z czarną pręgą na grzbiecie. Również kończyny, a niekiedy także brzuch, są barwy ciemniejszej. Zwierzęta mogą być zarówno rogate jak i bezrogie. Uszy są stojące. Kozy te osiągają wydajność mleczną 800-1100 kg (zawartość tłuszczu 3,2-3,6%, zawartość białka 2,8-2,9 %). Plenność wynosi 180-200 %.

Rasa polska barwna uszlachetniona

Rasa polska barwna uszlachetniona wywodzi się głównie od kóz utrzymywanych na Śląsku i Opolszczyźnie. Chów i hodowla kóz mają tu bardzo długą tradycję. W okresie powojennym mieszkańcy tych regionów, w tym bardzo często należący do mniejszości niemieckiej, utrzymywali rodzime kozy zbliżone pokrojem do kóz barwnych szlachetnych niemieckich. Dzięki tej działalności na przełomie lat 80 i 90 XX wieku możliwy był stosunkowo szybki rozwój populacji kóz barwnych w całej Polsce. Kozy te zostały uszlachetnione dolewem krwi importowanych kóz barwnych szlachetnych niemieckich oraz francuskich alpejskich. W ten sposób ukształtowała się rasa kóz polskich barwnych uszlachetnionych. Obecnie kozy tej rasy są rozpowszechnione w całym kraju.

Kozy polskie barwne uszlachetnione są zwierzętami o średniej wielkości. Samice osiągają w kłębie około 65 cm i masę 45-60 kg, kozły odpowiednio 80 cm i 65-100 kg. Zasadniczo zwierzęta powinny mieć czerwonobrunatne umaszczenie, z ciemną pręgą wzdłuż grzbietu i ciemniejszym zabarwieniem kończyn. Włosy są krótkie, a jedynie znajdujące się wzdłuż grzbietu dłuższe. Zwierzęta mają stojące uszy. Zarówno samice jak i samce mogą być rogate, jak i bezrogie. Wydajność mleczna kóz polskich barwnych uszlachetnionych wynosi średnio około 610-760 kg ale może sięgać 1400 kg. Płodność wynosi około 87-97 %, a plenność 158- 176 %.

Rasa polska biała uszlachetniona

Rasa polska biała uszlachetniona powstała w wyniku krzyżowania rodzimych kóz o białym umaszczeniu (w tym pochodzących z rejonów Śląska i Opolszczyzny) z kozami ras niemieckiej białej szlachetnej, czeskiej białej krótkowłosej i saaneńskiej. Tak jak w przypadku kóz barwnych uszlachetnionych, hodowla tych kóz na Śląsku i Opolszczyźnie pomogła w odbudowaniu populacji kóz mlecznych w całej Polsce na początku lat 80-tych XX wieku. Obecnie rasa ta występuje na terenie całego kraju.

Kozy polskie białe uszlachetnione są dużymi zwierzętami. Samice mierzą w kłębie około 70 cm i osiągają masę 45-65 kg, samce odpowiednio 80 cm i 60-100 kg. Zwierzęta mają białe umaszczenie, stojące uszy i są brodate. Włosy są krótkie, połyskujące. Mogą być zarówno rogate jak i bezrogie. Wydajność mleczna kóz polskich białych uszlachetnionych może wynosić ponad 1400 kg, średnio około 560-680 kg. Płodność wynosi około 92-97 %, a plenność 162-184 %.

2. Użytkowanie mięsne

Rasy kóz o użytkowości mięsnej pochodzą głównie z Afryki. Są to zwierzęta wcześnie dojrzewające, charakteryzujące się wysoką plennością, dobrym umięśnieniem, wysokimi przyrostami dobowymi i wysoką wydajnością rzeźną. Najbardziej znane rasy mięsne to kozy burskie oraz czerwone Kalahari wywodzące się z Południowej Afryki, hinduskie beetal oraz czarne bengalskie, tzw. „criollo”, utrzymywane w Ameryce Łacińskiej, a także tzw. „hiszpańskie” kozy utrzymywane obecnie w USA. W ostatnich latach rozpowszechniło się również utrzymywanie kóz karłowatych (pygmy lub dwarf), wywodzących się z zachodniej części Afryki. Są one tam uznawane za rasy mięsne.

Rasa burska

Rasa burska (Boer) została stworzona w XX wieku w Republice Południowej Afryki. Słowo „boer” pochodzi z języka flamandzkiego i oznacza chłopa, rolnika. Burami nazywano potomków kolonistów (głównie pochodzenia holenderskiego), którzy osiedli w Afryce Południowej w XVII i XVIII wieku. Kozy rasy burskiej powstały dzięki pracy hodowców w Prowincji Przylądkowej Wschodniej. Miejscowe kozy krzyżowano ze zwierzętami sprowadzonymi z innych krajów (Indii, Europy) i selekcjonowano w kierunku wybitnie mięsnego użytkowania. W ostatnim dwudziestoleciu XX wieku rasa ta zyskała bardzo dużą popularność na świecie. Początkowo (ze względu na trudności natury formalnej związane z importem zwierząt z Afryki) zarówno w Europie, Australii jak i Stanach Zjednoczonych znalazła się bardzo ograniczona liczba zwierząt tej rasy. Taka sytuacja rynkowa doprowadziła do ukształtowania nienaturalnie wysokich cen kóz burskich na rynku. Z czasem uległy one normalizacji. W wielu krajach, w tym w Polsce, kozy rasy burskiej utrzymywane są obecnie zarówno w czystości rasy, jak też wykorzystuje się je do krzyżowań towarowych.

Kozy burskie charakteryzują się średnią wysokością w kłębie (kozy 65-75 cm, kozły 75-90 cm) przy znacznej masie ciała. Dorosłe kozy ważą zwykle 65-75 kg (do 90-100 kg), a kozły 90-100 kg (do 110-135 kg). Zwierzęta obu płci są rogate, mają duże, obwisłe uszy i charakterystycznie wygiętą linię grzbietu nosa („nos rzymski”). Włosy u kóz rasy burskiej są krótkie. Umaszczenie jest białe (dopuszcza się pojedyncze plamy na tułowiu), jedynie głowa (wraz z uszami, na których dopuszczalne są białe plamy) ma barwę czerwoną, z bardzo charakterystyczną białą łysiną pośrodku. Kozy burskie charakteryzują się dużymi przyrostami dobowymi (200-400 g i więcej) i wysoką plennością do 200% (w Polsce do 160%). Charakterystyczna dla tego gatunku jest możliwość uzyskania 3 wykotów w ciągu 2 lat.

Rasa czerwona Kalahari

Rasa kóz czerwonych Kalahari (Kalahari red) jest stosunkowo nową rasą kóz mięsnych. Powstała ona na przełomie XX i XXI wieku w Republice Południowej Afryki. Jej nazwa nawiązuje do kotliny Kalahari, rozciągającej się na dużych obszarach głównie na pograniczu RPA, Botswany i Namibii. Rasa ta, podobnie jak rasa burska, została utworzona w oparciu o lokalne kozy o czerwonym umaszczeniu. Czerwona Kalahari nie dorównuje popularnością na świecie rasie burskiej, ale kozy eksportowano do innych krajów Afryki, Australii, Ameryki Północnej i Południowej.

Kozy czerwone Kalahari są dużymi zwierzętami. Samice osiągają masę 75 kg, a samce 115 kg. Zwierzęta obu płci są rogate. Uszy są duże, obwisłe, a linia grzbietowa nosa wygięta („nos rzymski”). Kozy mają krótkie włosy i są jednolicie ciemnoczerwono umaszczone. Przyrosty dzienne są bardzo duże i niekiedy przekraczają nawet 400 g.

Rasa nubijska

Rasa nubijska powstała w starożytności najprawdopodobniej na terenach rozciągających się od Libanu po Indie. Jej nazwa pochodzi od Nubii – historycznej krainy znajdującej się w środkowym biegu Nilu na pograniczu obecnego Egiptu i Sudanu. Kozy nubijskie utrzymywane są w Indiach, na Bliskim Wschodzie i na północy Afryki. Rasa ta dała początek dwustronnie użytkowym kozom anglo-nubijskim. W Stanach Zjednoczonych niekiedy kozy rasy anglo-nubijskiej określane są jako nubijskie.

Kozy nubijskie występujące w Afryce stanowią grupę ras charakteryzujących się średnimi rozmiarami ciała. Samice mierzą w kłębie około 70 cm i osiągają masę ciała około 40-60 kg, a samce odpowiednio 75 cm i 50-70 kg. Mają duże, obwisłe uszy, których końce wywijają się na boki. Są pokryte włosami o różnej długości, przy czym najdłuższe występują na zadzie i kończynach tylnych (miedniczych) oraz na kończynach przednich (piersiowych). Najczęściej zwierzęta są czarno umaszczone, ale barwa okrywy włosowej może być bardzo różna - od jasnopłowej do czekoladowej. Kozy nubijskie są zarówno rogate jak i bezrogie. Rogi są zwykle cienkie i średnich rozmiarów. Większość zwierząt nie posiada brody. Charakteryzują się wysoką wydajnością rzeźną (55-62%). W warunkach chowu ekstensywnego od jednej kozy uzyskuje się około 150-200 kg mleka (bez uwzględniania mleka pobranego przez potomstwo). Dzienne przyrosty koźląt wynoszą około 100 g.

3. Użytkowanie wełniste

Kozy mogą, podobnie jak owce, posiadać długą okrywę włosową, co pozwala na ich strzyżenie i pozyskiwanie wełny. Wymienia się tylko dwie rasy użytkowane w tym kierunku: radziecka wełnista i angorska, przy czym znaczenie międzynarodowe ma jedynie rasa angorska.

Rasa angorska

Kozy rasy angorskiej (Angora) pochodzą z Azji Mniejszej. Angora jest starą nazwą stolicy Turcji – Ankary. Od wieków miasto to słynęło miedzy innymi z hodowli kóz tej rasy. Nieudane próby sprowadzenia i hodowli kóz angorskich w Europie podejmowano już w XVI wieku. Są to jednak zwierzęta mało odporne na inwazje pasożytnicze, bardzo wrażliwe na warunki pogodowe (szczególnie w okresie wykotów i po strzyży) i stosunkowo trudno rozmnażające się. Dopiero w XIX i XX wieku kozy tej razy trafiły do Europy, Ameryki Północnej i Australii i rozpoczęto hodowlę i chów kóz angorskich poza Turcją. Obecnie zwierzęta te hoduje się w Republice Południowej Afryki, Stanach Zjednoczonych, Australii i na mniejszą skalę w niektórych krajach europejskich (np. Francji i Wielkiej Brytanii). W Polsce kozy tej rasy są utrzymywane jedynie hobbystycznie, jako zwierzęta towarzyszące.

Kozy angorskie są dobrze umięśnione i osiągają średnią wielkość. Pod względem wysokości w kłębie i masy ciała występuje u nich jednak bardzo duże zróżnicowanie. Samice najczęściej mierzą w kłębie 45-60 cm i osiągają masę 30-40 kg, a samce odpowiednio 50-70 cm i 45-55 kg. Nierzadko jednak spotyka się kozy o masie dochodzącej do 50 kg, a dorosłe kozły w wieku powyżej 5 lat ważą nawet do 100 kg. Zarówno samice jak i samce są rogate, przy czym u kozłów rogi są znacznie dłuższe i spiralnie skręcone. Kozy angorskie mają stosunkowo niewielkie, ciężkie, obwisłe uszy. Pokryte są białą wełną. Wełna kóz angorskich ma bardzo podobny skład chemiczny do owczej. Jest jednak od niej delikatniejsza, cieńsza (szczególnie ta pozyskana od młodych zwierząt) i charakteryzuje się dużą odpornością na filcowanie. Włosy osiągają bardzo różną długość. Zwykle jest to około 12-15 cm, niekiedy 20-25 cm, a w skrajnych przypadkach nawet do 75 cm. Z wełny kóz angorskich produkowany jest moher. Kozy angorskie strzyże się dwukrotnie w ciągu roku. Roczna wydajność wełny jest bardzo różna i waha się od 1-3 kg u kóz i 3-6, czy nawet do 10 kg u kozłów. Plenność u kóz angorskich jest niska i rzadko przekracza 100%. Produkują one niewielkie ilości mleka (70-100 kg) i nie są dobrymi opiekunkami, co w konsekwencji prowadzi do licznych upadków koźląt.

4. Użytkowanie puchowe

Znane są zaledwie trzy rasy kóz, od których, poprzez wyczesywanie, możliwe jest pozyskiwanie puchu. Są to kozy przydońskie, orenburskie i kaszmirskie, ale jedynie ostatnia z wymienionych jest szerzej znana i rozpowszechniona na świecie.

Rasa kaszmirska

Rasa kaszmirska (Kashmir, Pashmina) była znana i wykorzystywana do produkcji słynnego i cenionego kaszmiru już w starożytności. Nazwa rasy wywodzi się od znajdującej się w Himalajach Doliny Kashmir. Obecnie kozy kaszmirskie stanowią grupę ras utrzymywanych głównie w Azji, Australii i Nowej Zelandii oraz na mniejszą skalę w Stanach Zjednoczonych i w niektórych krajach Europy (np. w Wielkiej Brytanii).

Kozy kaszmirskie są małymi zwierzętami. Samice osiągają wysokość w kłębie 56-60 cm i masę ciała 27-35 kg, a samce odpowiednio 66-70 cm i 45-50 kg. Mają bardzo zróżnicowane umaszczenie. Od kóz kaszmirskich uzyskuje się rocznie jedynie 100-200 g wysokiej jakości puchu. Składa się on z bardzo cienkich włosów o długości około 35-50 mm. Od kóz tych można również pozyskiwać mleko, jednak ich wydajność jest niska (do 180 l). Nie są wymagające co do warunków środowiskowych. W odróżnieniu od innych gatunków kóz nie wspinają się tak chętnie, dzięki czemu nie wymagają wysokich ogrodzeń. Rozród kóz kaszmirskich nastręcza wiele trudności, a wskaźniki go charakteryzujące są zdecydowanie niższe niż u pozostałych ras.

5. Użytkowanie dwustronne

Bardzo rzadko w chowie i hodowli kóz spotykamy się z rasami użytkowanymi wszechstronnie. Zwykle zwierzęta użytkowane są jedynie w dwu kierunkach - mlecznym i mięsnym. Zwierzęta takie należą najczęściej do starych, lokalnych ras. Zazwyczaj charakteryzują się one doskonałym przystosowaniem do miejscowych warunków środowiskowych. Pod względem wydajności ustępują jednak znacznie rasom o jednokierunkowej mlecznej lub mięsnej użytkowości. Z tego względu rasy wszechstronnie użytkowe stopniowo tracą na znaczeniu i zostają zastąpione przez inne, użytkowane jednostronnie lub dwustronnie. W Polsce był to jeden z powodów, który doprowadził do wyginięcia kóz ras sandomierskiej i kazimierskiej. Rasa sandomierska stanowiła typowo lokalną rasę. Kozy pokryte były długim włosem i miały białe umaszczenie z barwnymi łatami (szarymi, czarnymi lub żółtobrązowymi). Ich wydajność mleczna była niewielka i wynosiła około 300-400 kg. Kozy rasy kazimierskiej hodowane były lokalnie w okolicach Kazimierza Dolnego. Były to kozy rogate, czarno umaszczone i pokryte gęstym, długim włosem. Charakterystyczną cechą rasową tych zwierząt było złocistożółte zabarwienie tęczówki. Kozy te produkowały do 300 kg mleka. Obecnie w Polsce jedynie sporadycznie można spotkać zwierzęta przypominające wyglądem obie wymienione powyżej rasy.

Rasa anglo-nubijska

Kozy rasy anglo-nubijskiej (Anglo-Nubian, w Stanach Zjednoczonych rasa ta nazywana jest również nubijską - Nubian)  zostały wyhodowane w Anglii w XIX wieku w wyniku krzyżowania kóz nubijskich z Egiptu, kóz pochodzących z Indii i rodzimych kóz brytyjskich. Kozy anglo-nubijskie są obecnie hodowane na całym świecie, ale przede wszystkim w Europie, Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej. W wielu krajach rozwijających się są wykorzystywane do uszlachetniania lokalnych ras, co jest między innymi wynikiem ich łatwego przystosowywania się do wysokich temperatur.

Kozy rasy anglo-nubijskiej osiągają duże rozmiary. Samice mierzą w kłębie około 75 cm i ważą do 110 kg, a samce odpowiednio 90 cm i 140 kg. Rasa ta odznacza się charakterystycznym wyglądem głowy. Zwierzęta są bezrogie (bardzo rzadko rogate), uszy mają obwisłe, długie i szerokie. Grzbiet nosa jest wyraźnie zakrzywiony („nos rzymski”). Włosy są krótkie, a umaszczenie różnorodne. Występują zarówno zwierzęta o jednolitej barwie (np. białe, brązowe, czarne) jak i łaciate (np. biało-czarne). W porównaniu z rasami typowo mlecznymi, kozy anglo-nubijskie charakteryzują się mniejszą wydajnością mleczną (zwykle poniżej 1000-1250 kg), przy wysokiej zawartości tłuszczu i białka (odpowiednio około 5,0% i 3,6%). W Polsce wydajność mleczna kóz tej rasy wynosi średnio około 450 kg. Płodność wynosi około 80-100%, a plenność 150-200 %.

Rasa Murciano-Granadina

Rasa Murciano-Granadina (Murciana Granadina, Murcia Granada)  jest rasą pochodzącą z południowo-wschodnich rejonów Hiszpanii. Jej nazwa wywodzi się od Murcji miasta stanowiącego stolicę regionu autonomicznego o tej samej nazwie i Granady leżącej w sąsiednim regionie autonomicznym – Andaluji. W 1975 roku odpowiednie władze zdecydowały o administracyjnym połączeniu dwu rozpowszechnionych ras kóz Murcia i Granada w jedną Murciano-Granadina i stworzeniu jednej księgi hodowlanej. W obrębie rasy wyróżnia się niekiedy dwie odmiany - Veguesi utrzymywaną na nizinach i Montana wywodzącą się z gór. Kozy rasy Murciano-Granadina eksportowano do krajów Ameryki Południowej i Środkowej oraz północnej Afryki. Są one dobrze przystosowane do suchego i gorącego klimatu.

Zwierzęta rasy Murciano-Granadina są małej lub średniej wielkości. Samice osiągają wysokość w kłębie około 70 cm i masę ciała 30-50 kg, a samce odpowiednio ponad 75 cm i 50-70 kg. Włosy u samic są krótkie i delikatne, a u samców dłuższe i silniejsze. Zwierzęta mają jednolite umaszczenie w różnych odcieniach od brązowego (fot. A13) do czarnego (fot. A14). Mają stojące uszy, a u kozłów zwykle występuje broda oraz rogi. Wydajność mleczna zwierząt tej rasy wynosi około 500 kg (zawartość tłuszczu około 5,3%, a białka około 3,5%).

Rasa damasceńska

Rasa damasceńska (Damascane, Aleppo, Baladi, Chami, Halep, Shami)  została wyhodowana na terenach Libanu i Syrii, a jej nazwa pochodzi od stolicy Syrii - Damaszku. Rasa ta utrzymywana jest obecnie również na południu Turcji, w Iraku, Izraelu i na Cyprze. Niekiedy określa się ją jako zbliżoną do kóz nubijskich. Rasa to początkowo nastawiona była jednostronnie na produkcję mleczną, obecnie natomiast jest ona użytkowana dwustronnie (użytkowość mleczno-mięsna). Kozy damasceńskie nie są przystosowane do chłodnego klimatu i wymagają dobrego żywienia.

Zwierzęta są średniej i dużej wielkości. Samice mierzą w kłębie 65-70 cm i osiągają masę ciała około 40-65 kg, a samce odpowiednio 80 cm i 50-90 kg. Zwierzęta mają różne umaszczenie. Najczęściej są koloru czerwonego lub brązowego. Niekiedy umaszczenie ma jasną barwę (szara, żółta, kremowa) lub zwierzęta są łaciate. Rzadko spotyka się natomiast czarne kozy damasceńskie. Zwierzęta obu płci mogą być zarówno bezrogie jak i rogate. Uszy mają długie, obwisłe i wygiętą linię grzbietową nosa („nos rzymski”). Zwykle u zwierząt tej rasy na szyi występują dzwonki. Kozy osiągają wydajność mleczną od 260 do ponad 700 kg (zawartość tłuszczu 3,8-4,5%, białka 4,0-4,8%). Rasa charakteryzuje się plennością od 150% do nawet 260%. Przyrosty dzienne kózek do 12 tygodnia życia wynoszą około 180 g. Wydajność rzeźna dochodzi do 50%. Zawartość mięsa w wyrębach wartościowych wynosi około 55%, a tłuszczu około 27%.

Rasa karpacka

Kozy karpackie  stanowią starą, lokalną rasę, która już w XIX wieku występowała obok owiec i bydła na trenie polskich Karpat. Obecnie najliczniejsza populacja kóz tej rasy zachowała się na terenie Rumunii. Rumuńskie kozy karpackie reprezentowane są przez dwa typy barwne. Jeden to typ biały podobny do kóz występujących w Polsce (fot. A18), drugi to typ kolorowy charakteryzujący się dwu lub trzy kolorowym umaszczeniem okrywy włosowej. W Polsce kozy ras rodzimych, w tym i karpackie przez lata traciły na znaczeniu. Wyparte zostały one przez importowane rasy kóz o wyższych walorach użytkowych. Doprowadziło to ostatecznie do prawie całkowitego wyginięcia tej rasy. Próby jej restytucji podjęto w 2005 roku w Instytucie Zootechniki w Balicach. Obecnie stado kóz karpackich utrzymywane jest w Zakładzie Doświadczalnym IZ - PIB Odrzechowa.

Rodzime kozy karpackie to zwierzęta o średniej wielkości. Samice mierzą w kłębie około 60 cm i osiągają masę w granicach 30 - 35 kg, a kozły odpowiednio około70 cm i około 50 kg. Zwierzęta pokryte są półdługimi włosami (u kóz do około 21 cm, a u kozłów 31 cm) o białej barwie. W linii pośrodkowej grzbietu okrywa włosowa rozdziela się równomiernie i opada na obie strony tułowia. Zwierzęta mają stojące, długie, wąskie uszy, dzwonki, i brodę (szczególnie obfitą u samców). U obu płci występują stosunkowo cienkie rogi, a nad oczami często charakterystyczna grzywką. Rogi samców są rozłożyste z charakterystycznym spiralnym skrętem w kierunku ruchu wskazówek zegara. Wydajność mleczna kóz karpackich wynosi obecnie około 450-470 kg (zawartość białka 2,8%, tłuszczu 3,4%), płodność około 100%, a plenność 150-160 %.